وقتی مرغ ایگور یک پا دارد

به گزارش خبرنگار خبرگزاري صداوسيما؛ تیم ملی والیبال ایران در این دوره از مسابقات قهرمانی مردان جهان نتوانست آن طور که باید مقابل حریفان جهاني اش نتیجه بگیرد، افت و خیز بازیکنان زیاد بود و همین امر عامل اصلی ناکامی شان شد.

پیش از اعزام والیبالیست ها به این رقابت ها پیش بینی کرده بودیم که نباید از بازیکنان ایران نتایج خارق العاده اي را انتظار داشت، آن ها در بازی های آسیایی جاکارتا برای رسیدن به مدال طلا ديدارهاي سنگين و سختی را برابر تیم های مدعی و قدرتمند قاره کهن به نمایش گذاشتند.

والیبالیست های ایران طبق برنامه ای که کادر فنی تدارک دیده بود برای آماده سازی بهتر از جاکارتا به تهران آمدند و چند روز بعد در حالی که هنوز چمدان های خود را باز نکرده بودند دوباره بار سفر بستند و راهی اسلوونی شدند تا در رویداد چهارجانبه اين کشور حاضر شوند، آن ها بازی های مهمي را برابر تیم های کانادا، اسلوونی و آمریکا برگزار کردند و 2 باخت در ست پنجم مقابل کانادا و تيم میزبان، و یک باخت در ست سوم را مقابل تیم ملی آمریکا به دست آوردند.

هدف اصلی کادر فنی در این دیدارها نتیجه نبود و آن ها به دنبال هماهنگی بین بازیکنان در شرایط سخت بودند. بعد از اين رويداد کولاکوویچ در مصاحبه هایش از رسیدن به اهداف فنی خود زیاد صحبت کرد.

تیم ملی والیبال ایران پس از رقابت هاي اسلووني مستقیماً به بلغارستان سفر کرد و بعد از مدت زمان کوتاهی استراحت، بلافاصله بازی های رسمی اش در آوردگاه جهانی آغاز شد و بلندقامتان ایران برای ششمین بار خود را برابر بزرگان جهان محک زدند.

روزهای نخست والیبالیست ها در برابر تیم های مدعی و قدرتمندی چون پورتوریکو، بلغارستان میزبان و فنلاند بازی های خوبی را به نمایش گذاشتند.

در چهارمین دیدار تیم لهستان قهرمان دوره قبل رقابت های جهان در سه ست شاگردان ایگور را مغلوب کرد اگر کاپیتان تیم ملی تا حدودی در ست پایانی این بازی می توانست تیم را در زمین از نظر روانی خوب مدیریت کند به طور حتم نتیجه دیگری رقم می خورد اما لهستانی ها باز هم با بهره گیری از حیله جنگ روانی موفق به برد شدند، این باخت شرایط تیم ایران را تغییر نداد و آن ها در برابر کوبا هم ست چهارم پیروز شدند.

با اين وجود تیم ایران به عنوان تیم سوم به دور دوم رقابت های قهرمانی مردان جهان صعود کرد و در این مرحله برابر تیم های بلغارستان، آمریکا و کانادا مصاف داد و در هیچ یک از این دیدارها موفق به برد نشد و بدون راهیابی به دور سوم دست خالی بلغارستان به مقصد ميهن ترک کردند.

اگر چه ملی پوشان ایران در این دوره از رقابت های قهرمانی مردان جهان نتوانستند به جمع برترین ها راه پیدا کنند و حتی عنوان ششمی دوره گذشته را هم از دست دادند اما توانستند درس های خوبی از رویارویی با برترین های جهان کسب کنند، نگاه اجمالي به روند عملکرد واليبال ايران از جاکارتا تا بلغارستان حکايت از آن دارد که بازيکنان از نظر جسماني مرحله به مرحله افت کردند تا جايي که احساس مي شود در روزهاي پاياني اين مساله به اوج خود رسيده است.

حضور بازيکنان جوان در ترکيب تيم ملي داراي مزايا و معايب خاص خود است چرا که اين آينده سازان واليبال ايران نياز به ديدن ميدان هاي بزرگ براي درخشش در سال هاي آينده دارند و ليگ جهاني توانست تا حدودي آن ها را آبديده کند اما جوانان در رويدادي که هر چهار سال يک بار با حضور برترين ها و باتجربه ها برگزار مي شود، نتوانستند باري را از روي دوش تيم بردارند.

درست است که کولاکوويچ در بازيکن سازي استادي خبره و صاحب نام در جهان است اما بايد پيش از حضور در رقابتهاي قهرماني مردان جهان ملي پوشان را به 2 دسته تقسيم مي کرد و تعدادي را براي جاکارتا و الباقي را هم براي بلغارستان تمرين مي داد. البته اين پيشنهاد را فدراسيوني ها به وي دادند که متاسفانه مرغش يک پا داشت و با پذيرفتن مسئوليت نتايج اعلام کرد با همان تيم اعزامي به بازي هاي آسيايي بايد در قهرماني جهان هم حاضر شود.
نبايد زحمات بازيکنان جوان تيم ملي را در اين برهه زماني ناديده گرفت همه به وجود آن ها افتخار مي کنيم اما طبيعي است که نتوانند برابر غول هاي بلندقامت جهان دفاعي صددرصد و بدون نقص داشته باشند و اين موضوع را آقاي کولاکوويچ بهتر از هر فرد ديگري مي دانست حال چرا ميدان جهاني را محلي براي آزمون و خطا انتخاب کرد جاي سوال است!

يادداشت: انسيه ورزنده