پخش زنده
امروز: -
مناظره؛
آیا گوشی‌های هوشمند باید برای افراد زیر ۱۶ سال ممنوع شوند؟
تلفن‌های هوشمند به عمق زندگی ما راه یافته و برای امور کاری و معاشرت‌های ما ضروری شده‌اند.
به گزارش خبرگزاری صداوسیما به نقل از سرویس جهانی بی‌بی‌سی، «کریس والاس» خبرنگار ارشد حوزه فناوری نوشت:
جای تعجب نیست که بسیاری از کودکان گوشی هوشمند می‌خواهند، اما در اینجا ما چندان از مزایای آنها مطمئن نیستیم. بسیاری از والدین نگران هستند که این گوشی‌ها اعتیادآور باشند و کودکان را در معرض محتوای نامناسب و مُضر قرار دهند. شمار زیادی از پدر و مادر‌ها تاکید می‌کنند که محدودیت‌های قوی‌تری برای استفاده کودکانشان از این گوشی‌ها لازم است.
برخی دیگر هم بر این باورند که تلفن‌های هوشمند فرصت‌های خوبی از جمله اجتماعی‌شدن را برای رشد کودک فراهم می‌کنند. به زعم آنها شواهد موجود از آسیب‌رسانی تلفن‌های هوشمند به کودکان آنقدر قانع‌کننده و قطعی نیست که منتقدان مطرح می‌کنند.
من مناظره‌ای را در یک پیام‌رسان بین یک چهره دانشگاهی و یک منتقد برگزار کردم، با تمرکز بر اینکه آیا باید محدودیت‌های شدیدتری برای استفاده کودکان از تلفن‌های هوشمند وضع شود یا نه. آنچه در ادامه می‌آید، نسخه ویرایش‌شده گفتگوی آنهاست.
با شرکت‌کنندگان در این مناظره آشنا شوید:
* «دِیزی گرینول» یکی از بنیانگذاران کمپین کودکی بدون گوشی هوشمند
* «سونیا لیوینگستون» استاد دانشگاه LSE که تحقیقات دانشگاه‌ها درباره حقوق دیجیتال کودکان را رهبری می‌کند
*** ممنوع‌کردن یا نکردن؟
«دِیزی گرینول» از کمپین کودکی بدون گوشی هوشمند به عنوان یک گروه مردمی علیه فناوری بزرگ، با شما شروع می‌کنیم. بگویید چه نوع ممنوعیت یا محدودیتی را می‌خواهید و چرا؟
«دِیزی گرینول»: سلام
اولاً، ما فکر می‌کنیم که ممنوع‌کردن یک چارچوب غیرمفید است. ما خواستار ممنوعیت کامل گوشی‌های هوشمند نیستیم.
شرکت‌های فناوری، والدین را در موقعیت غیرممکنی قرار داده‌اند. ما یا به فرزندانمان اجازه می‌دهیم به یک محصول مُضر (یعنی تلفن هوشمند با دسترسی نامحدود به اینترنت و رسانه‌های اجتماعی) دسترسی داشته باشند یا با جریان فرهنگی مخالفت کنیم و ریسک بیگانه‌کردن آنها از گروه همسالان‌شان را بپذیریم.
دولت‌ها باید برای کمک به والدین و محافظت ازکودکان بهتر عمل کنند.
به زبان ساده، ما معتقدیم تا زمانی که شرکت‌های فناوری نتوانند ثابت کنند که محصولاتشان برای کودکان بی‌خطر است، کودکان نباید دسترسی نامحدود به آنها داشته باشند.
«کریس والاس»: دوست دارید چه محدودیت‌هایی ببینید؟
«دِیزی گرینول»: ما معتقدیم که باید تنظیمات پیش‌فرض متناسب با سن برای کاربران گوشی‌های هوشمند وجود داشته باشد. فناوری تأیید سن وجود دارد، اما چگونه می‌توان آن را در دستگاه و محتوا پیاده‌سازی کرد تا اطمینان حاصل شود که کودکان فقط می‌توانند به خدماتی دسترسی داشته باشند که برای آنها مناسب است؟
با وجود تعیین حداقل سن ۱۳ سال برای استفاده از رسانه‌های اجتماعی، ۵۱ درصد از افراد زیر ۱۳ سال در انگلیس از این رسانه‌ها استفاده می‌کنند. آنها نباید در این سکو‌ها باشند، زیرا ایمن نیستند و بنابراین ما باید در اسرع وقت راهی برای آن پیدا کنیم.
ما همچنین معتقدیم که دولت باید ممنوعیت اجباری گوشی‌های هوشمند را در مدارس اجرا کند. با توجه به اینکه در حال حاضر تنها ۱۱ درصد از مدارس دارای ممنوعیت مؤثر هستند، همه تحقیقات ثابت می‌کند که این گوشی‌ها به‌شدت در یادگیری دانش‌آموزان، مخرب هستند و منجر به مشکلات جدی برای آنها می‌شوند.
«کریس والاس»: «سونیا لیوینگستون» شما یک روانشناس اجتماعی هستید و درباره تأثیر فناوری بر زندگی کودکان تحقیق می‌کنید. آیا آنچه «دِیزی» درباره خطرات این تلفن‌ها می‌گوید را تایید می‌کنید؟
«سونیا لیوینگستون»: سلام
من فکر می‌کنم چند نکته وجود دارد که می‌توانیم روی آنها توافق داشته باشیم، به‌ویژه درباره اجتناب از ساتفاده کلمه «ممنوعیت».
با این حال، برخی از نکات پیچیده‌تر هستند. از جمله کاربرد استفاده از تضمین سن که برای خدمات پرخطر مهم است، اما مراقبت لازم است، زیرا پیامد‌های حفظ حریم خصوصی برای کل جمعیت دارد.
درباره سوال شواهد، تصویر مختلطی وجود دارد. شواهد کمی وجود دارد که از محدودیت‌های استفاده از گوشی‌های هوشمند در مدارس حمایت می‌کند. برای سایر جنبه‌های زندگی کودکان، باید به جنبه‌های مثبت و منفی استفاده از تلفن همراه توجه کنیم.
«دِیزی گرینول»: البته من موافقم و از نکات مثبت تلفن‌های هوشمند برای کودکان آگاه هستم. آیا عالی نیست اگر همه کودکان بتوانند از مزایای این فناوری بدون هیچ آسیبی بهره‌مند شوند؟
متأسفانه در حال حاضر ما یک میلیون مایل با آن آرمان‌شهر فاصله داریم. به همین دلیل است که چیزی باید فوراً تغییر کند.
«کریس والاس»: سونیا، به نظر شما ممنوعیت تلفن‌های هوشمند در مدارس اشتباه است؟
«سونیا لیوینگستون»: اکنون در حال بررسی تحقیقات هستیم. کاملاً واضح است که والدین، معلمان و دانش‌آموزان مایلند محدودیت‌های واضح و مؤثری برای استفاده از تلفن در کلاس وجود داشته باشد.
مشکل این است که ما یک سیاست «دستگاه خود را بیاورید» و ترکیب فناوری‌های دیجیتال در کلاس درس برای اهداف آموزشی داشته‌ایم؛ بنابراین به نظر من، وقت آن رسیده که سیاست‌های فناوری آموزشی خود را به طور جامع‌تری مورد بازبینی قرار دهیم. این سیاست‌ها از زمان همه‌گیری کرونا به‌روزرسانی نشده‌اند و طبق شواهد موجود، در حال حاضر بیشتر به نفع شرکت‌های بزرگ فناوری و دلالانِ داده است تا کودکان.
وقتی با کودکان مشورت می‌کنیم، آنها با برخی از خطرات و مشکلاتی که «دِیزی» به آنها اشاره می‌کند، موافق هستند.
اما آنها همچنین برای تلفن‌های خود به‌عنوان راهی برای برقراری ارتباط با دوستانشان ارزش قائل هستند. جامعه ما بسیاری از راه‌هایی را که کودکان از مدت‌ها قبل قادر به بازی یا معاشرت در خارج از خانه بوده‌اند، کاهش داده است.
«دِیزی گرینول»: اثرات شبکه‌ای این فناوری و پیچیدگی طراحی اعتیادآور آن به این معنی است که والدین و فرزندانشان در حال نبردی غیرممکن هستند.
*** چه کسی باید استفاده از تلفن همراه هوشمند برای کودکان را تنظیم کند؟
«کریس والاس»: «دِیزی» خرید گوشی برای یک کودک سخت است و اگر گوشی داشته باشد، احتمالاً مادر یا پدرش آن را خریده‌اند. چرا تصمیم‌گیری را به والدین واگذار نمی‌کنیم؟
«دِیزی گرینول»: این کاملاً ناعادلانه است که مسئولیت را به عهده والدین بگذاریم.
«سونیا لیوینگستون»: من موافقم که این بار باید به دوش شرکت‌ها گذاشته شود. آنها نه تنها مضرات را تشدید می‌کنند، بلکه از ارائه خدمات بیشتر متناسب با سن و تنوع گسترده‌تری از محصولات خودداری می‌کنند.
«کریس والاس»: «سونیا» آیا خطرات به همان اندازه که «دِیزی» معتقد است، جدی است؟ آیا شواهد آن را تایید می‌کنید؟
«سونیا لیوینگستون»: می‌توان برای هر دو مورد یعنی خطرات و مزایا استدلال کرد؛ بنابراین بله، مطمئناً کودکان به حمایت‌های بهتری نیاز دارند و وضع فعلی برای بسیاری مشکل‌ساز و حتی برای برخی خطرناک است.
«دِیزی گرینول»: مدل کسب‌وکار غول‌های رسانه‌های اجتماعی بر اساس دریافت هر چه بیشتر توجه بنا شده است. گوشی‌های هوشمند و برنامه‌های اعتیادآور رسانه‌های اجتماعی، کودکان را از فعالیت‌هایی که برای رشد سالم ضروری هستند مثل بازی در فضای باز، مکالمات رو در رو و خواب دور کرده‌اند.
«سونیا لیوینگستون»: سوال این است که چگونه می‌توان به تعادل مورد نظر عموم بین تنظیم مقررات و آموزش، انتخاب فردی و محدودیت‌ها برای همه دست یافت.
اگر بپرسیم آیا گوشی‌های هوشمند برای کودکان مضر هستند، شواهد نشان می‌دهد که در برخی جنبه‌ها پاسخ مثبت و در برخی دیگر پاسخ منفی است و این موضوع به خود کودک و شرایط بستگی دارد.
«دِیزی گرینول»: بله پیچیده است. شما همیشه می‌توانید دو طرف را برای هر بحث آکادمیک پیدا کنید، اما ما فکر می‌کنیم باید یک گام به عقب برداریم و هنجار‌های اجتماعی را زیر سوال ببریم، یعنی دادن تلفن‌های هوشمند به کودکان در سن کم؛ آیا آنها به آن نیاز دارند؟
«سونیا لیوینگستون»: به نظر می‌رسد که داری تقصیر را به گردن پدر و مادر‌ها می‌اندازی «دیزی»!
«دِیزی گرینول»: نه. ما می‌گوییم این یک مسئله اجتماعی بزرگ است که نیاز به تحلیل و اقدام جسورانه دارد.
«سونیا لیوینگستون»: علاوه بر این، اگر از ما بپرسند که علل رفاه کودکان یا سلامت روان ضعیف آنها چیست، استفاده از فناوری یکی از عوامل متعدد آن است. بیایید با فقر، استرس، مشکلات خانوادگی، کمبود همبازی، منابع اجتماعی و نگرانی درباره آینده شروع کنیم...
*** آیا کودکان امروزی به گوشی‌های هوشمند معتاد هستند؟
«کریس والاس»: «سونیا» برخی از محققان با این ایده که تلفن‌های هوشمند اعتیادآورند مخالفت کرده‌اند. آیا شواهد علمیِ خوبی برای آن وجود دارد؟
«سونیا لیوینگستون»: من فکر می‌کنم «دِیزی» الگو‌های تاریک و انگیزه‌های جلب توجهی را که در رسانه‌های اجتماعی و طراحی بازی‌های برخط تعبیه شده را در نظر دارد. اینها قطعاً اثرات نامطلوبی دارند.
پزشکان درباره اعتیاد احتیاط می‌کنند، زیرا اعتیاد به الکل، اعتیاد به مواد مخدر و ... نسبتاً متفاوت هستند.
با این حال، آنها درباره این توافق دارند که حدود یک تا ۳ درصد از جمعیت کودکان به آستانه اعتیاد بالینی به فناوری می‌رسند.
«دِیزی گرینول»: درباره اعتیاد رفتاری چطور؟
همه ما می‌دانیم که اعتیاد به گوشی‌های هوشمندمان چه حسی دارد. به نظر می‌رسد که سوال کردن درباره اینکه آیا آنها اعتیادآور هستند یا طرح اینکه فقط یک تا ۳ درصد از آنها چنین ویژگی‌ای دارند، مضحک است.
ما می‌دانیم که کودکان، ۴ تا ۹ ساعت در روز را صرف این وسایل می‌کنند.
«سونیا لیوینگستون»: من سعی می‌کنم مضحک نباشم و خوشحالم که می‌توانم به تحقیقات بالینی ارجاع دهم.
«کریس والاس»: «دیزی» چه چیزی باید تغییر کند؟ آیا برای مثال، محدودیت‌های سنی را در رسانه‌های اجتماعی افزایش می‌دهید؟
«دِیزی گرینول»: ما معتقدیم تا زمانی که رسانه‌های اجتماعی نتوانند ثابت کنند که برای کودکان بی‌خطر هستند، کودکان نباید در آنها حضور داشته باشند. ما به آنچه دولت استرالیا در حال بررسی آن است، بسیار علاقه‌مندیم.
«سونیا لیوینگستون»: همه پیشنهادات جالب است و همان‌طور که همیشه گفته می‌شود، جزئیات مهم هستند. سه سوال از من:
۱. آیا مردم انگلیس برای تأیید سن اجباری آماده هستند؟ آنها باید عادت کنند که اطلاعات شخصی خود را به شرکت‌ها بدهند. آیا می‌توانیم به شرکت‌هایی که چنین اطلاعات حساسی دارند، اعتماد کنیم؟
۲. اجازه دهید محدودیت‌های سنی را اجرا کنیم. اما ابتدا بیایید درباره عدد مناسب بحث کنیم. ۱۳- به‌طور عمده نتیجه تصادفیِ قانون حفاظت از حریم خصوصی برخط کودکان است نه یک سیاست محافظت از کودکان که به‌خوبی اندیشیده شده باشد.
۳. سکو‌ها چقدر باید ایمن باشند و چگونه می‌توانیم بین ریسک‌ها و فرصت‌ها تعادل ایجاد کنیم؟
«دِیزی گرینول»: در اولین سوال شما، مردم فریاد می‌زنند که چیزی تغییر کند. این بسته به ما نیست که عملکرد فناوری تأیید سن را بفهمیم، اما نباید تسلیم شویم، زیرا پیچیده است.
با سوال دوم شما، کاملاً موافقم. ما فکر نمی‌کنیم ۱۳ سالگی سن مناسبی باشد چرا که این سن بر اساس قوانین داده‌های آمریکا در ۲۵ سال پیش تعیین شده نه بر اساس رفاه کودکان، اما در حال حاضر این سن وجود دارد و باید به آن عمل شود.
«سونیا لیوینگستون»: بله، عموم مردم خواهان تغییر هستند و به درستی هم چنین است. اما متأسفانه اگر نتوانیم راه‌حل‌های عملی را پیشنهاد کنیم، ممکن است به تلاش‌هایمان توجهی نشود.
«دِیزی گرینول»: این به نظر ناامیدکننده می‌رسد. نباید از والدین انتظار داشت که تمام راه‌حل‌های سیاستی را در فضایی که به‌شدت پیچیده است، ارائه دهند.
«سونیا لیوینگستون»: فکر نمی‌کنم همه‌چیز به والدین مربوط باشد. دانشگاهیان، قانون‌گذاران، جامعه مدنی، موسسات خیریه کودکان، وکلا و فن‌آوران همه فعالانه به دنبال راه‌های رو به جلو هستند.
«دِیزی گرینول»: «سونیا» چه سنی برای حضور در رسانه‌های اجتماعی خیلی جوان است؟
«سونیا لیوینگستون»: می‌ترسم این سوال را اشتباه متوجه شوم. شاید به بحث دیگری نیاز داشته باشیم.
«دِیزی گرینول»: چرا؟ به نظر می‌رسد این سوالی است که هیچکس نمی‌خواهد به آن پاسخ دهد.
«سونیا لیوینگستون»: بله، اجازه دهید توضیح دهم.
۱. سن مناسب برای یک کودک ممکن است برای کودک دیگر مناسب نباشد.
۲. این بستگی به این دارد که کودک چه چیزی را می‌خواهد به صورت برخط انجام دهد.
۳. این بستگی به این دارد که آیا کودک آسیب‌پذیر است یا حمایت می‌شود.
۴. این بستگی به این دارد که شما درباره کدام محصول یا خدمت دیجیتال صحبت می‌کنید.
«دِیزی گرینول»: برای سن رضایت هم همین منطق را اعمال می‌کنید؟!
«سونیا لیوینگستون»: این یک بحث دیگر است. من از پاسخ‌دادن امتناع نمی‌کنم، اما زمان می‌بَرد. شاید شما پاسخ‌های سریعی برای مشکلات بزرگ داشته باشید، اما من دوست دارم شواهد را بسنجیم.
«کریس والاس»: «دِیزی» سوال سوم «سونیا» چطور؟ ما اجازه می‌دهیم که کودکان در جا‌هایی که فکر می‌کنیم پاداش‌هایی وجود دارد، مثل ورزش و ... ریسک کنند.
«دِیزی گرینول»: چارچوب‌‍بندی جالبی است؛ مطمئناً نباید بچه‌ها را به سمت خودکشی، اختلالات تغذیه، اضطراب، افسردگی و ... سوق دهد.
«سونیا لیوینگستون»: کاملاً.
*** آیا کودکان از داشتن گوشی هوشمند سود می‌برند؟
«کریس والاس»: «دِیزی» آیا می‌پذیری که داشتن این وسایل مزایایی دارد و آیا درست است که کودکان را از مزایایی که بزرگسالان از آن بهره می‌برند، حذف کنیم؟
«دِیزی گرینول»: نکات مثبت فناوری واضح است. تلفن‌های هوشمند فوق‌العاده مفید هستند. ما اَبَررایانه‌های قدرتمندی را در جیب خود حمل می‌کنیم که همه‌چیز را می‌دانند و به همه‌جا متصل هستند. آنها شیوه زندگی ما را تغییر داده‌اند.
اما به چه قیمتی؟ ما باید این فرض را زیر سوال ببریم که تمام پیشرفت‌های تکنولوژیکی، پیشرفت اجتماعی است.
بچه‌ها در واقع نیازی به اتصال ۲۴ ساعته به اینترنت ندارند. آنها برای کار یا سازماندهی خاطرات و ... به تلفن نیاز ندارند.
یک تلفن ساده هم می‌تواند آنها را به خانواده و دوستانشان متصل نگه دارد.
«کریس والاس»:، اما آیا کودکان نیازی به یادگیری نحوه استفاده از این ابزار‌ها ندارند که بسیاری از بزرگسالان آن را ضروری می‌دانند؟
«دِیزی گرینول»: یک کودک پنج‌ساله می‌تواند در چهار دقیقه یاد بگیرد که چگونه از اینستاگرام استفاده کند هر چند این واقعاً استدلال معتبری نیست.
آیا کودکان باید قبل از ۱۶ سالگی از موضوعات جنسی اطلاع داشته باشند یا قبل از ۱۷ سالگی رانندگی کنند؟ هر دو چیز‌هایی هستند که برای زندگی بزرگسالی آنها مهم خواهد بود.
ما نمی‌گوییم از فناوری استفاده نکنید، فقط دسترسی نامحدود به اینترنت ۲۴ ساعته در ۷ روز هفته در جیب خود نداشته باشید.
«سونیا لیوینگستون»: موضوع این است که جامعه اینترنت را (که معمولاً از طریق یک گوشی هوشمند به آن دسترسی پیدا می‌شود) در اکثر حوزه‌ها گنجانده است.
بنابراین، سخت است که بدانیم از کجا شروع کنیم. یک نقطه ممکن است گزارش اخیر «کودکی خوب» باشد. این گزارش معیار مناسبی از آنچه که اشتباه است، ارائه می‌دهد.
«دِیزی گرینول»: چرا کودکان نباید روابط سالم و غیر اعتیادآور با فناوری که زندگی آنها را بهبود می‌بخشد، داشته باشند؟
ما می‌گوییم راه‌حل با خواست مردم شروع می‌شود، نه نزاع‌های علمی بیشتر.
«کریس والاس»: ما اکنون به پایان مناظره رسیدیم. از هر دوی شما متشکرم. بحث پرچالشی بود.
این مباحثه نشان داده که حتی افرادی که موافق هستند که شرکت‌های فناوری باید کار‌های بیشتری انجام دهند، می‌توانند به‌شدت در مورد اینکه تا چه حد باید استفاده از تلفن هوشمند کودکان را محدود کنیم، اختلاف نظر داشته باشند.
دولت انگلیس اعلام کرده که برنامه‌ای برای ممنوعیت استفاده از گوشی‌های هوشمند برای افراد زیر ۱۶ سال ندارد و ممکن است توافقی درباره میزان تغییرات مورد نیاز وجود نداشته باشد، اما تغییرات در حال وقوع است: شرکت‌های فناوری ویژگی‌های جدید ایمنی برای کودکان را معرفی می‌کنند، مدارس سیاست‌های جدیدی را اتخاذ می‌کنند و خود فناوری به تکامل ادامه می‌دهد که فرصت‌ها و خطرات بیشتری را ایجاد می‌کند.
اختلاف نظر درباره نحوه ایمن نگه‌داشتن کودکان در فضای برخط احتمالاً برای مدتی با ما همراه خواهد بود.
نظر شما